Wron i kruków i gołębi rozdroże...

Nie wiem...

czy intuicja znak daje

bym uważał

rozedrganym dźwiękiem niepokoju

gdy ich twarze widzę?

Czy pragnienia ładu

rozumu i serca kieruję

wiertłem spojrzeń

w duszę tych,

co rządu dusz pragną

równie mocno,

jak dostępu do kont i portfeli?

Może to jedynie lęki moje,

i doświadczenia świata

kreślą obraz okropny

piekła i szatana,

bądź pragnienia Edenu,

domu, matki, ojca

i radosnych braci,

i Światła i słońca?

Ku czemu zatem biec mam

i ręce wyciagać,

gdzie szukać drogowskazów,

harfy Orfeusza kołyszącej serce

w rytm skowytu cerberów i wilków Odyna

Geri i Frekiego wiodących w nieskończoność ...

nie ziemskich domówień

u bram wciąż zamkniętych ...

niebiańskiej Shambhali...