Prezes i wina...ale nie Tuska!

           

 

           

            Ręcznie

Micha znów piany pełna, i refleksów krocie

 błyszczą, jak niebo w nocy w fotografiach Webba 

i tylko w kątach szarość, pleśń na kromkach chleba 

rzuconym ludziom lichym w tym ku piekłom locie.

     Proszek sypię, podgrzewam, czasy programuję 

     Leję wodę  i płukam  zmiękczaczy dodaję,           

     a życielne  koszule  i portki wciąż brudne 

     i nadzieje na czystość coraz bardziej złudne... 

          I zmęczony  tym ,,praniem'' zapadam się w siebie

          nicość potrącam mocno zmęczony  śpiewaniem, 

          biciem serca oddechem  i wierszy kleceniem 

          pewny, że kiedym dorósł, spojrzał w świat ,,niebajki''

         i zrozumiałem, żem  najwyżej jest ... losu jeleniem, 

           że  nie zbudzę się w ziemi, ani w siódmym niebie.